“Waarom ga jij naar het werk met vuurrood gelakte nagels?” vraagt Frank als we op woensdagavond in bed stappen. “Weet je al niet meer dat we zondag naar FACTS zijn geweest?” lach ik, “dat is nog van mijn cosplay. Ik heb geen tijd gehad om het er af te halen.”
Dat beetje Peggy Carter is dus aan mij blijven plakken. Ik kreeg op het werk ook al complimenten voor mijn gekrulde haar… En gefronste blikken, toen ik uitlegde waarom mijn haar zo zat. Ach laat ze maar fronsen. Ik blijf cosplay leuk vinden.
Ondertussen zitten we wel met een brooddoosmysterie dat zelfs Peggy niet kan oplossen. E. is al 3 brooddozen kwijt geraakt op school. Hij moet het nu doen met een doorzichtig vershouddoosje met groen deksel voor zijn boterhammen. De juf heeft al mee gezocht, maar niets gevonden.
Is er een dief aan het werk? Heeft iemand het op E. gemunt? Ik hoop dat het gewoon toeval is.
Voorlopig is hij zijn nooddoosje nog niet kwijt geraakt.
Op donderdag herinnert Facebook mij aan de verjaardag van mijn grootmoeder. Onze “Mima” is al bijna 6 jaar niet meer bij ons, maar haar Facebook profiel is er nog. Ik stuur haar een virtuele knuffel.
Met mijn Peggy Carter krullen, lijk ik vrij sterk op haar, vind ik. Mima blijft een deel van mij. Voor altijd.
Ann, Frank en de Kinderen 